وای که چقدر طوفانی شروع شد این اردیبهشت با روز سعدی ( اول ) و روز زمین پاک ( دوم ) و... که منو به یاد شروع طوفانی بایرن مونیخ تو بازی با رئال مادرید میندازه که با وجود اینکه رئالی ها بازی رو شروع کردن و توپ هم دست اونا بود تو ثانیه ?? بازی گل خوردن و حذف شدن.
به نظر من اصلا مهم نیست که توپ تو زمین کیه یا کی بازی رو شروع میکنه ؛ اگه روح پیروزی و برتری طلبی تو وجود آدم باشه میتونه حتی تو ثانیه ?? بازیم گل بزنه یا حتی الکترونیک ? رو با یه نمره ی خوب پاس کنه ( قابل توجه خودم ).
از بحث آموزشی که بگذریم میرسیم به زندگی خودمون و ماجراهای خونه دانشجوییمون که فکر نکنم تا حالا به تعداد انگشتان یک دست هم ما ? تا رو با هم دیده باشه ( من و هادی و حسین و ممد ) ? اکثرا من و حسین خونه ایم و ممد بر خلاف تصمیمی که گرفته بود ( اینکه پیش ما بمونه و درس بخونه ) زمانی که ما هستیم خونه نمیاد و زمان ارزشمندشو!!! با دوستاش درس میخونه!! هر از گاهی هم میاد خونه و یه کتاب بر میداره و پس از الوده کردن هوای خونه ( اسموکینگ ) دوباره میزنه بیرون ؛ اصولا هیچ کدوم از تصمیم های ممد بیشتر از ?? ساعت دووم نمیاره ؛
هادیم که دانشگاه رو با لاس وگاس اشتباه گرفته و فکر میکنه چون ترم هشته براش اف داره که سر کلاس حاضر شه ? جور هادی رو حسین میکشه ( و بعضا من ).
حسین هم که معرف حضور هستند ? هر چی از خوبی این بچه بگم کم گفتم ؛ اینکه این پسر چقدر قانعه ? از تمام این دنیای بزرگ به داشتن ? چیز راضیه : اول داشتن یه گوشی موبایل نو و تمیز با شارژر ( مسئله تمیزیش خیلی مهمه به قول بچه ها نکته کنکوریه
) ؛
دومین چیز پروتئینه !!!! ( که قضیشو بعدا میگم ) ؛ سومین چیز رو هم نمیگم آخه بده
دیروز عصر پشت پنجره وایستاده بودم و داشتم به غروب خورشید رو ( که از پشت اونهمه ساختمون فقط میشد چند پرتو ازش دید ) نگاه میکردم که حسین با یه قیافه درهم اومد کنارم ایستاد ? بهش گفتم باز چی شده ? موبایلشو از جیبش در آورد و با اشاره به جویستیکش گفت : ببین این سر جویستیک موبایلم حالت مُقعر داره ? گفتم خوب این مدلشه که چی ؟ اون گفت اخه وقتی نور بهش میخوره یه نقطه سیاه روش بوجود میاد که ادم فکر میکنه یه لکه ی کثیفی روشه ? هر وقت میبینمش حالم گرفته میشه چی کار کنم ؟
یه نگاه بهش کردم و گفتم بده من درستش کنم اونم از همه جا بی خبر گوشی رو داد دست من ? منم نامردی نکردم و داشتم گوشیشو از پنجره مینداختم پایین که حسین به موقع فهمید نذاشت این کارو بکنم...
یکی از دوستان وبلاگی ( نرگس ) منو به بازی آرزوها دعوت کرده که از همین تریبون بهش میگم چشم ؛ پست بعدی در مورد آرزوهام خواهد بود . از جوجو هم بخاطر غیبتم بطور رسمی عذر خواهی میکنم و بهش میگم خیلی میخوامت جوجو ( تولد بهت خوش بگذره
)
در پایان هم گوش جان فرا میدهیم به ابیاتی چند از یکی از غزلیات نغز و دلکش سعدی به مناسبت روزش ( البته با ? هفته تاخیر ) :
ای زلف تو هر خمی کمنــــــدی
چشمت به کرشمه چشمبندی
مخرام بدین صفت مبـــــــــــادا
کز چشم بدت رسد کمنـــــدی
ای آینه ایمنی که ناگـــــــــــاه
در تو رسد آه دردمنـــــــــــدی
یا چهره بپوش یا بســـــــــوزان
بر روی چو آتـــــــشت سپندی
دیوانه ی عشقت ای پـری روی
عاقل نشود به هـــــــیچ پندی
تلخ است دهان عیشم از صبر
ای تنگ شکر بیار قنـــــــــدی
گریم به امــــــید و دشمنانم
بر گریه زنند ریشخنـــــــــدی
ای کـاش ز در درآمدی دوست
تا دیده دشمنان بکنـــــــــدی ...
خلاصه اگه بعضی از بیت ها پس و پیش شد باید ببخشید چون اینا رو از حفظ نوشتم ?
تا درودی دیگر دوصد بدرود .
